فکر و عقل در وجود ما، پس از انبیا و ائمه، عالى‏ترین حجت الهى است. این گفتار موسى بن جعفر، علیه‏السلام، به هُشام است:
«ان للَّه على الناس حُجّتین حجه ظاهره و حجه باطنه امّا الظاهره فالرُّسل و الانبیاء و الائمه امّا الباطنه فالعقول». 

جلوه‏اى از همه انبیا و ائمه در ما وجود دارد و به این لحاظ خیلى اهمیت داریم. براى همین است که اگر انسان فکر کند، نجات خواهد یافت.
حکایت ابراهیم ادهم‏
در احوالات ابراهیم ادهم نوشته ‏اند که او پادشاه بلخ و انسان بدکار و ستمکارى بود، اما یکى از زُهّاد و عُبّاد و عرفاى بزرگ شد که کارنامه درخشانى هم دارد و کلماتى از او به جا مانده که در کتاب‏هاى مختلف نقل شده ‏اند.
آورده‏اند که روزى روى تخت سلطنت خود خوابیده بود که چند تن از بیدارانِ راه، خود را به پشت بام کاخ او رساندند و بر بام اتاقى که ابراهیم در آن استراحت مى‏کرد، شروع به پایکوبى کردند. ابراهیم با شنیدن سر و صداهایى که از بام مى‏آمد بیدار شد و سرش را از پنجره بیرون کرد و گفت: روى بام کیست که مزاحم خواب من شده است؟ یکى از آنان گفت: تو راحت بخواب! ما شتر خود را گم کرده‏ایم و دنبال آن مى‏گردیم.
ابراهیم گفت: دیوانه شده‏اید؟ مگر شتر گم‏شده را روى پشت بام کاخ مى‏جویند؟ گفتند: ما دیوانه نیستیم. اگر هم از نظر تو دیوانه باشیم، دیوانگى‏مان کمتر از تو است که روى تخت سلطنت دنبال واقعیات مى‏گردى! خیال مى‏کنى این تخت و این کاخ، تو را به جایى مى‏رساند؟
راست مى‏گفتند! مگر از بخت و تخت انسان به جایى مى‏رسد؟ کسانى که پیش از ما بودند از این نقطه به جایى نرسیدند. آن‏ها که سال‏ها پیش از ما زندگى مى‏کردند و احوالاتشان در کتاب‏ها ثبت شده است، نامشان نیز از خاطرها نمى‏گذرد، با آن‏که دبدبه و کبکبه‏اى براى خود داشتند. مردند و پوچ و پوک شدند و اسکلت‏هاشان را نیز خاک فرسود و گذر زمان و تابش آفتاب و وزش باد و بارش باران گورهاشان را به باد داد. حال آن‏که برجستگان الهى در جایگاهى حق و پسندیده نزد پادشاهى توانا قرار دارند: «فِی مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِیکٍ مُقْتَدِرٍ». 
ابراهیم از تخت خود پایین آمد و نیمه شب از بلخ بیرون زد و راه سفر در پیش گرفت و سال‏ها بعد، معلم بیداران و آگاهان شد. آرى، بسیارى از مردم با تفکر به جایى رسیده ‏اند.